عصرانه
قند و هِل با دهنت خو می کرد
زعفران کامِ تو را بو می کرد
استکان، لب به لبت دوخته بود
چای هم از لبِ تو سوخته بود...
قند و هِل با دهنت خو می کرد
زعفران کامِ تو را بو می کرد
استکان، لب به لبت دوخته بود
چای هم از لبِ تو سوخته بود...
می شود با یک استکان چای هم اینچنین مست شد ، اگر " او" یی که باید ، رو به رویت نشسته باشد ...
عالی بود... فقط ما در مقابل شما میتونیم کلاهمون رو از سر در بیاریم...[دست]
[لبخند] چه حس خوبی داد... ایول! دوستش دارم...[لبخند]
از نظر من این پست ایراد شرعی داره؛ باید استفتاء کنم که کامنت مثبت بذارم یا نه...
عجب یاری...چه عصرانه ای...[لبخند] وبلاگمو بعد یک سال دوباره راه انداختم.دوست داشتی،بهم سر بزن.
منم از این عصرونه ها میخوام...
خوب! این شعر زیبا دوبیتی که نیست؛ مضمون غزل دارد و شروع یک مثنوی است. حالا منتظر بمانیم یا نه؟
خيلي قشنگه/ دستت طلا/ دهنت طلا/ كامت شيرين
مثل همیشه دلنشین
جای چیزی شبیه "بخار"،خالی بود...